کتاب توی کثیف درون من

ببین، یک کتاب راهنمای خودآموز تا زمانی که در حال نوشتن آن نباشی، چیزی جز ضد و نقیض گویی نیست. یک کتاب راهنمای خودآموز را می خوانی تا کس دیگری بتواند به کمک تو بیاید، کسی که نویسنده کتاب است. همه آثار این سبک خودآموزی همین وضعیت را دارند. مثلا کتاب های چگونه چنین و چنان کنیم نیز همین وضعیت را دارند. کتاب های بهبود شخصیت هم همینطور. حتی برخی ممکن است همین نظر را در مورد کتاب های مذهبی داشته باشند. اما ممکن است برخی دیگر هم بگویند کسانی که چنین ادعایی دارند را باید به زمین میخ کرد و با تیغ گلویشان را شکافت تا به آرامی جان بدهند. پس عاقلانه تر این است که تنها اشاره ای به دیدگاه های متضاد این زیرمجموعه بکنیم و به آرامی از آن بگذریم. هیچ یک از این مقدمات به معنی بی فایده بودن کتاب های راهنمای خودآموز نیست. در واقع این کتاب ها می توانند خیلی هم مفید باشند. اما منظور از خود در حوزه خودآموز مفهومی لغزنده است. و لغزندگی می تواند مطلوب باشد. لغزندگی می تواند فرحبخش باشد. لغزندگی می تواند دسترسی به مباحثی را امکان پذیر کند که اگر خشک و خالی قدم در حیطه آن ها بگذاریم، احتمال اصطکاک با آنها وجود دارد. این کتاب هم یک راهنمای خودآموز است. هدف آن که روی جلد هم به آن اشاره شده، این است که به تو نشان دهد چگونه می توانی در آسیای رو به رشد ثروت کثیف بیاندوزی. این کتاب به این منظور باید در صبح سرد و مرطوبی به تو برسد که روی زمین برهنه زیر تخت محقر مادر خود در هم فرو رفته ای و می لرزی. اضطراب تو اضطراب پسر بچه ای است که شکلاتش را دور انداخته اند، پسر بچه ای که کنترل از راه دور اسباب بازی هایش باتری ندارد، اسکوترش شکسته است، کفش های کتانی نوی او را دزدیده اند. به این ترتیب شرایط خیلی چشمگیرتر می شود، چرا که در زندگی خود هرگز چنین مسایلی را تجربه نکرده ای.