کتاب «زخمی» نوشته اردل از به ترجمه علیرضا سیف الدینی توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است. نویسنده در این رمان، زندانی را به تصویر می‌کشد و شخصی را که در شکنجه‌گاه‌ها شکنجه می‌شود و یک سیاسی است. اردال در این رمان شکنجه را وسیله‌ای برای نابود کردن فردیت انسان‌ها نشان داده است. اردال از در رمان خود پیوسته چنین می‌گوید: اینان خوب می‌دانند که تو پس از شکنجه و تحقیرهای فراوان، هرگز به شکل پیشین خود باز نخواهی گشت. آنان این را می‌دانند و به همین سبب تورا بی‌وقفه تحقیر می‌کنند. این سخنی درست و بجاست. آدم شکنجه شده، به هیچ‌وجه با آدمی که شکنجه و تحقیر نشده، یکی نیست. امّا کسی که طعم تحقیر را چشیده، به خوبی می‌داند که تحقیر چیست و این رفتار رذالت‌بار چه تأثیری در روح و جسم انسان باقی می‌گذارد. می‌داند که تباه کردن انسانیت چه معنی و مفهومی دارد. اردال از در رمان خود زنی را به تصویر می‌کشد که همان‌جا، آن‌جا که پس از فلک کردن شخصیت رمان، اورا برای فرونشاندن آماس کف پاهای زخمی‌اش روی آب شور راه می‌برند، کار می‌کند؛ همچون کسی که از هرگونه حسی تهی است و کمترین تکان اضافی ندارد. او چون ماشینی خون کف اتاق را پاک و پاکیزه می‌کند؛ بی‌هیچ حسی در صورت و بی‌هیچ جنبشی در پیکر. در بین این جماعت، تنها همین زن چنین به نظر می‌آید. گویی درون او متلاطم است. اردال از درون متلاطم این زن را باکلمات و جملات رمانش بازگو نمی‌کند. زن، تنها خون و کف زمین را پاک می‌کند، همان‌جا، به همان شکل، با این حال، چگونه و از چه طریق به توفان درونی او پی می‌بریم؟ نمی‌دانم، شاید این حسّی است که من به او نسبت می‌دهم. امّا گمان نمی‌کنم این حسّ صرفا به دریافت شخصی من مربوط و محدود باشد. شاید این از ویژگی‌های یک هنر شاخص و والاست که در آن بدون کلام سخن گفته می‌شود. اردال از در ۲۶ مارس ۱۹۳۵ به‌دنیا آمد. به‌همراه پدرش، که کارمند دولت بود، به شهرهای مختلف ترکیه سفر کرد. مدرسه راهنمایی را در آنتالیا و دبیرستان را در توکات و تحصیل در رشته حقوق را، که در دانشکده حقوق دانشگاه استانبول آغاز کرده بود، در دانشکده حقوق آنکارا به اتمام رساند. پس از آن همراه دوستان دوران تحصیل در دانشگاه استانبول، مجله a را منتشر کرد. نخستین کتاب قصه‌اش «خسته‌ها» (۱۹۶۰) را در مجله a و نخستین رمان خود «در اتاق‌ها» (۱۹۶۰) را در نشریه «وارلیق» به چاپ رساند.
کتاب زخمی
