«جلسهٔ رهبران ابتکار عمل صلح زنان مذهبی و معنوی در سال ۲۰۰۲ در شهر ژنو تشکیل شد و من هم در آن شرکت کردم، جلسهٔ تاریخی مهمی بود که صدها نماینده در آن حضور داشتند. جلسهٔ بین المللی بی سابقه ای بود که در شروع قرن بیست و یکم با پشتیبانی سازمان ملل ترتیب داده شده بود و استعدادهای بالقوه رهبران زن مذهبی و معنوی را به رسمیت شناخت و حضور زنان رابرای پیشبرد صلح ضروری دانست. در این کنفرانس جایزهٔ صلح گاندی (که قبلا به کوفی عنان، نلسون ماندلا و جین گودال داده شده بود) به آما، رهبر معنوی از هندوستان اهدا شد که درغرب به معلم مذهبی با آغوش باز شهرت دارد. آما در سخنرانی خود هنگام دریافت جایزه گفت: «زنان به خاطر قدرت مادر شدن می توانند تمام جهان را تحت تاثیر خود قرار دهند. عشق مادرانه ای که در زنان شکفته می شود نه تنها شامل کودکان خود می شود بلکه همه موجودات از مردم گرفته تا حیوانات، سنگ ها و رودخانه ها را نیز در برمی گیرد.» تعریفی که آما از مادر بودن ارائه داد تعریف گویایی است از صورت نوعی مادر. او می گفت: «مادر بودن فقط به زنانی که فرزندی به دنیا می آورند محدود نمی شود بلکه اصلی ذاتی است که در زن و مرد وجود دارد و بیشتر نگرشی ذهنی است. مادر بودن یعنی عشق و این عشق نفس یا جوهر زندگی است». صورت نوعی مادر، دلواپسی مادرانه و توصیف آما از مادر بودن همگی مترادف هم هستند. تا زمانی که دغذغهٔ مادرانه صدای رسای خود را در مورد صلح و امنیت به گوش عموم نرساند، روال جهان به منظور کنترل و اعمال قدرت که جزو اهداف پدرسالاری است تغییر نخواهد کرد. بعضی موارد ممکن است تغییر یابد ولی انگیزه باقی می ماند. روال حاکم بر جهان بدین منوال است که رهبران سلطه جو برای عموم تعیین تکلیف می کنند. مردان از آنها اطاعت می کنند و زنان از مردان و زنان به امور خانه و فرزندان رسیدگی می کنند. از نظر پدرسالاری این روال طبیعی است و جنگ نیز ابزار موثری برای به دست آوردن قدرت می باشد.»