کتاب روزی روزگاری در طهران

نمی دونم من کی به این مملکت اومدم، چون هیچ وقت گذشت زمان و تاریخ ها را جدی نمی گیرم. اما جامعه ایران برایم خیلی عجیبه، خصوصا تهران که داره برای خوش شبیه یک شهر اروپایی می شه یا اینکه سعی می کنه بشه… البته این همون چیزی یه که من بهش می گم الیناسیون! یه لفظ فرانسوی به معنی بیگانه شدن، غریبه شدن و دور شدن از خودشون. ولی به کجا می رن نمی دونم… سر این کلاس های باله، مثل دفعه قبل جوان های داوطلب از من فقط یک هیکل می بینن. جوان و شاید خوشگل. البته اگر زشت هم بود فرقی نمی کرد. به نظر می رسه که مردهای ایرانی همه شون در نگاههای دزدکی دله هستن… این شاید بر می گرده به این اخلاق شرقی ها، با سنت های خاص و تابوی زن.