از توی آینه نگاهم می کند. بعد دستش را می گذارد روی شیشه عطری که پیکر زنی است با کمری باریک. آن را می چرخاند و لبخند می زند.
«وقتی گریه می کردم هیچ چیز مثل اون کیف آرایش نمی تونست آرومم کنه. الان که یادم می یاد حسابی لجم می گیره. بامزه بودم نه؟»
«آره بامزه بودی. می نشستی روی زمین و به کیف اشاره می کردی. بعد با انگشت های کوچکت قفلش را باز می کردی. لوازم آرایش ها را می ریختی روی زمین. شیشه های عطر را تکان می دادی. من هم باید می نشستم همین جا روی تخت و نگاهت می کردم. سینا هم اگر بود که دیگه هیچی. تماشاچی ها تکمیل می شد برای نمایش.»
«رنگ ها را همین جوری یاد گرفتم.»
حق به جانب نگاهم می کند.
«آموزش رنگ با شیوه ای جدید.»
می گویم: «کاملا با جزئیات، آبی فیروزه ای، قرمز اناری، همه را مدیون سایه ها و رژهای من بودی.»
«یادمه لوله های ماتیک را بالا می گرفتم و می گفتم این چه رنگیه؟ سینا هم داد می زد زرشکی، نارنجی. بعد سایه ها را می مالیدم روی پلک هام، عین دلقک ها. باز هم می گفتم این چه رنگیه؟ سینا دستپاچه از شما می پرسید. چون خودش هم گیج می شد. یک بار گفت طلایی، گلبهی، نه نقره ای.»
دست هایش را به هم می مالد.
می گویم: «بچه ها معمولا به نقاشی و مداد رنگی علاقه دارن. اون جوری رنگ ها را می شناسند.»
توی آینه دوباره نگاهم می کند.
افراز
گیتی رجب زاده
