کتاب شرح جامع مثنوی معنوی (دفتر اول)

ساعتی تاخیر کرد اندر شدن بعد از آن شد پیش شیر پنجه زن/ زان سبب کاندر شدن او ماند دیر خاک را می کند و می غرید شیر/ گفت من گفتم که عهد آن خسان خام باشد خام و سست و نارسان/ دمدمهٔ ایشان مرا از خر فکند چند بفریبد مرا این دهر چند/ سخت در ماند امیر سست ریش چون نه پس بیند نه پیش از احمقیش/ راه هموارست زیرش دامها قحط معنی درمیان نامها/ لفظها و نامها چون دامهاست لفظ شیرین ریگ آب عمر ماست/ آن یکی ریگی که جوشد آب ازو سخت کم یابست رو آن را بجو/ منبع حکمت شود حکمت طلب فارغ آید او ز تحصیل و سبب/ لوح حافظ لوح محفوظی شود عقل او از روح محظوظی شود/ چون معلم بود عقلش ز ابتدا بعد ازین شد عقل شاگردی ورا / عقل چون جبریل گوید احمدا گر یکی گامی نهم سوزد مرا/ تو مرا بگذار زین پس پیش ران حد من این بود ای سلطان جان/ هر که ماند از کاهلی بی شکر و صبر او همین داند که گیرد پای جبر/ هر که جبر آورد خود رنجور کرد تا همان رنجوریش در گور کرد/ گفت پیغمبر که رنجوری بلاغ رنج آرد تا بمیرد چون چراغ/ جبر چه بود بستن اشکسته را یا بپیوستن رگی بگسسته را / چون درین ره پای خود نشکسته ای بر کی می خندی چه پا را بسته ای/ وانک پایش در ره کوشش شکست در رسید او را براق و بر نشست/ حامل دین بود او محمول شد قابل فرمان بد او مقبول شد/ تاکنون فرمان پذیرفتی ز شاه بعد ازین فرمان رساند بر سپاه/ تاکنون اختر اثر کردی درو بعد ازین باشد امیر اختر او/ گر ترا اشکال آید در نظر پس تو شک داری در انشق القمر/ تازه کن ایمان نی از گفت زبان ای هوا را تازه کرده در نهان/ تا هوا تازه ست ایمان تازه نیست کین هوا جز قفل آن دروازه نیست/ کرده ای تاویل حرف بکر را خویش را تاویل کن نه ذکر را/ بر هوا تاویل قرآن می کنی پست و کژ شد از تو معنی سنی