تا دوره چهارم که دوره مدرن است، سراسر ادبیات بلوچی به صورت شفاهی عمدتا شاعرانه بوده و [اشعار و روایات منظوم] فقط در حافظه آوازخوانان حرفه ای (دومبکی ها، لوری ها یا لانگوها) ذخیره می شده است. اما از دهه 1850 به بعد، گاهی [برخی از اشعار] به وسیله گردآورندگان، که عمدتا بریتانیایی بوده اند، در هند به صورت مکتوب ثبت و حفظ شده اند. از میان آن ها تاکنون منسل لونگورت دیمز (1922 - 1850)، که کارمند دولتی هند بود و آثارش در دهه 1890 نسبت به پیشینیان برتری داشته، مهم ترین به شمار می رود. ازجمله گردآورندگان دیگر، بلوچ ها بودند که در قرن بیستم گردآوری [متون گذشته] را دنبال کردند. [اما از لحاظ] تولید جدی ادبی در نثر، قبل از قرن بیستم تلاشی صورت نگرفته بود. به نظر می رسد اشعار ثبت و گردآوری شده مربوط به دوره کلاسیک، کلا از تصنیف تشکیل شده اند، درحالی که از دوران پساکلاسیک به بعد، برخی از تغزلات یا به طور عمده غزل یا انواع مشابه آن، در ظاهر مشخص هستند. قدیمی ترین تصنیف های کلاسیک با نام و عنوان دپتر شاعری آمده اند. تصنیف های ثبت شده به دلیل نام های شخصی، طایفه ای و مکان هایی که در آن ها ذکر شده، ممکن است مربوط به قرن شانزدهم میلادی باشند.