قلب آشفته سورنا چنان قلب پرنده ای گمشده، از وحشت، می تپد. از هجوم تنهایی، خود را در بستر یاد سارا سلاخی می کند. چنان وحشی و بی سر و پا قدم برمی دارد که صدای له شدن زندگی زیر گام هایش شنیده می شود. با لباسی سراسر سیاه و خونی که به چشم می بینم، بر تمام قامتش جاری است. دلتنگی در مقابل دردی که از دوری می کشد، بسیار واژه ناتوانی است. سورنا بیش ار آن چه دل یک مرد، توان داشته باشد اندوهگین و پر از آرزوی وصال است... تمامیت "خود" او ترک برداشته، هر لحظه، تکه ای بر زمین می ریزد. چه کسی می داند در عرض یک شب، از دست دادن یک نیمه از وجودت تا چه حدی آدمی را خالی می کند؟ خالی از نبض، تپش و عشق... اکنون خمیده و مچاله از بازی نابرابر روزگار در مقابل من شکایت می کند. از جامعه هم درد می کشد، از آدم هایی که خنده اش را بعد از سارا محکوم می کنند یا با تعجب می نگرند که چگونه او هنوز نفس می کشد! او نمی داند آدم ها از گذران عادی روزگار پس از مرگ خود می هراسند... اما غمی که تجربه نشود، با قطره های اشک چشم، خودش را نشان ندهد و از گلو با فریاد عجز بیرون نریزد، در روان، ته نشین می شود! قرار است این اتاق درمان، آغوشی امن برای او باشد... خود را بکاود، دوباره بسازد و تمام غم فروخورده را بالا بیاورد و...
