«قربان علی فکر می کند همه چیز از همان میله ها شروع شد. همان داربست هایی که برایش طناب بندبازی ای بودند که در ۳۶۵ روز سال، نزدیک ۳۰۰ روزش را روی شان در آسمان هنرنمایی می کرد، بدون هیچ بیننده ای که برایش کف بزند. خوابیده روی تشک و سعی می کند کش وقوسی به تن اش بدهد تا کمی از لختی ای که حتا احساس اش نمی کند از تن اش بیرون برود، اما نمی شود. هیچ کدام از بندهای تن اش، از او که ۵۵ سال باهاشان خوب تا کرده بود و نگذاشته بود خط و خشی بهشان بیفتد فرمان نمی برند. به فریده نگاه می کند که توت فرنگی ها را توی دهان می چپاند. سرفه ای می کند تا فریده طبق عادت بدن اش را کمی جابه جا کند. فریده سبد توت فرنگی را روی زمین می گذارد. کنارش زانو می زند، دست زیر پهلویش می اندازد و به پهلو می خواباندش.
«ای کاش می مردی و نمی شدی بلای جون.»
با دهان پر این را می گوید و لیوان و ظرف داروها را از کنار قربان علی برمی دارد و بلند می شود. زیر لب همان جمله را مثل وردی پشت هم تکرار می کند و به آشپزخانه می رود. بغض گلوی قربان علی را می فشارد. در آن یک روز، گوش هایش که چند ماه بود نمی شنیدند، چیزهایی از فریده شنیده بودند که فکرش را نمی کرد روزی توی خواب هم فریده بهش بگوید. نمی داند بعد پنج ماه باید از این اندک شنوایی خوشحال باشد یا ناراحت.»
