به عقیده هوسرل نباید میان ((پیش فرض ها)) و ((مبانی)) روان شناختی معرفت به یک قانون، با پیش فرض ها، مبادی و مقدمات منطقی آن قانون خلط کرد؛ بنابراین نباید وابستگی روان شناختی (یعنی وابستگی به یک منشا روان شناختی) را با اثبات و توجیه منطقی اشتباه کرد، زیرا دومی با بصیرت از نسبت عینی مستقل از ذهن مقدم و تالی مطابقت دارد اما اولی با پیوندهای ذهنی معیت و توالی مرتبط است. “هوسرل از همان پژوهش های منطقی میان ایده به معنای کانتی (ماهیات دقیقه) و ایده به معنای افلاطونی آن، که آن را با واژه آیدوس (eidos) مشخص می کند تفاوت می گذارد. آیدوس ها ماهیات اوبژه های منفردی هستند که ما را احاطه کرده اند و در همان وجه انضمامی شان نگریسته می شوند. یعنی از دقت یا تعینات کامل مفاهیم هندسی بی بهره اند و نوعی عدم دقت و عدم صراحت ذاتی آنهاست. عدم دقتی که از ضعف دانشمند ناشی نمی شود.
کتاب بسیار خوبی است به خصوص که هوسرل و آثارش در ایران ناشناخته و مغفول مانده و هایدگرگرایی گرایش غالب بوده است.