شعر مشروطیت، به لحاظ عناصر مورد بررسی ما، حالتی خاص دارد. از آنجا که شعر مشروطیت جنبه «ابزاری» دارد، یعنی وسیله ای است کاملا اجتماعی و حوزه مخاطبانش از محیط محدود دربارها گسترش یافته و به میان توده مردم آمده است، به لحاظ عاطفی بسیار قابل توجه است. عواطفی که در شعر مشروطیت بیشتر به چشم می خورد، عواطف و احساساتی است که پیرامون مسائل مبتلا به زمان - از قبیل موضوع قومیت و کوشش برای بیدار کردن حس ناسیونالیسم و انتقاد از عقب افتادگی های فرهنگی و فقر و نبودن آزادی و انتقاد از خرافات مذهبی - دور می زند و به همین دلیل از یک «من» اجتماعی سرچشمه می گیرد؛ برعکس شعر دوره قبل از آن - عصر قاجاری - که بر محور یک «من» شخصی حرکت می کرد. چون شعر مشروطیت جنبه ابزاری دارد و در نتیجه عواطف مهم ترین عنصر آن را تشکیل می دهند، شاعران مشروطیت به دیگر عناصر شعر - از قبیل تخیل و زبان و موسیقی و شکل - کمتر توجه دارند. شعر مشروطیت به لحاظ تخیل، شعری است بسیار ضعیف، ولی از نظر زبان قدم هایی به جلو برداشته چرا که قصدش گسترش حوزه مخاطبان شعر است، بنابراین می کوشد از زبان همان مردم استفاده کند و در این کار توفیق می یابد.
در این مطلب به چهار نوع اصلی در سبک های نگارش می پردازیم و همچنین، شیوه ی استفاده از آن ها را مرور می کنیم.
آیات برای شاعران هم مفید است؟
کتابی موجز و خلاصه در باب شعر معاصر ایران، شفیعی کدکنی نگاهی کاملا علمی شمایل کلی شعر معاصر و چهرههای مهم آن را پیش روی خواننده قرار میدهد