و گفت ابوبکر چندان نفق ها و خرج ها کرد که هیچ کس نتوانست کرد، که بر آن هیچ چیز مترتب نشد. علی سه قرص جو بداد. هر چند هر دو از بهر خدای بود و به اخلاص بود اما ابوبکر از سر هستی داد و علی از سر نیستی داد. می نگر که خدای تعالی آن علی را چند جلوه کرد و چه آیت ها در شأن آن فرستاد. همه جای ادیم می پراکنند و رنج آن می کشند. چون باد طایف بدان نوزد ادیم باشد، نه طایفی. کار دوستان او رنگ عنایت ازلی دارد. بازان رنگ هیچ چیز برنیاید و هیچ چیز با زان برابری نتواند کرد.
گفت دوستی دنیا در دل و به درگاه خداوند آمدن و نماز و دعا کردن همچنان است که جنب جامهٔ پلید درپوشد و دست و روی بشوید و در نماز ایستد. اگر هرگز جنب و جامهٔ پلید نماز روا باشد، نماز و دعاء تو بر دستی دنیا راست آید.
و گفت: مشایخ ادبار گرفته درگاه سلاطین گرفتند و متزهدان دروغ زن روی بر پی ظالمان نهادند و هر یک غولی شدند امت محمد را و سر به زرق و شید و نماز به ریا و روزهٔ به دروغ برهنه کردند و دست به دعای من دعانی بالغفلة اجبته باللعنة برآوردند.
سخن
محمدرضا شفیعی کدکنی
