کتاب پارسی گویی در تصوف

تاریخ تصوف در ایران یک دورهٔ پرشگفتی و پرافتتاحات را در خود جای داده است، و یکی از این جوانب شگفت‌آور آن، استفادهٔ جالب صوفیان از زبان پارسی است. این تاریخ نشان می‌دهد که تصوف در ایران، علی‌رغم تعلق بیشتر به مذهب اهل سنت و وصلت، همچنان توجه ویژه‌ای به زبان پارسی داشته است. صوفیان، مانند علمای دینی اهل سنت، زبان پارسی را به عنوان یک زبان مقدس در نظر گرفته و در اوایل تاریخ تصوف، نخستین رساله‌ها و کتب خود را به این زبان نوشته‌اند.

با این حال، تصوف در ایران از زبان پارسی غافل نبوده و از قرن پنجم و ششم به بعد، شعرها و آثار صوفیانه به این زبان خلق شده است. این واقعیت نشان می‌دهد که تصوف یکی از نخستین جنبش‌های دینی ایران بوده است که همراه با زبان تازی، تلاش کرده است تا مفاهیم دینی را به زبان پارسی نیز انتقال دهد.

مقاله‌های جمع آوری شده در این کتاب، شواهد و قرائنی را ارائه می‌دهند که نشان از استفادهٔ فعال صوفیان از زبان پارسی در دوران اولیهٔ تاریخ تصوف دارند. این تحقیقات نشان می‌دهند که صوفیان نه تنها به زبان تازی ویژگی می‌دهند بلکه به زبان پارسی نیز ارزش می‌دهند و از آن برای بیان مفاهیم دینی و عرفانی خود استفاده می‌کنند.