پس از وفات جامی در سال 898 هجری، آخرین شاعر و سخنور نامدار ایران، تا اواخر قرن نوزدهم هجری که سرآغاز نهضت جدید ادبی و بازگشت به سبک قدیم است، به دلیل رواج سبک متکلف دورۀ مغول و تیموری و مضمون پردازی ها و نکته سنجی ها و جمله بندی های خاص دورۀ صفوی که آن را سبک هندی نامیده اند و ظهور حکومت های صفویه، زندیه و افشاریه که بیشتر اوقات درگیر جنگ های داخلی بودند، در این دوران زبان و ادبیات فارسی نسبت به گذشته دچار رکود و عقب افتادگی ممتدی شد. این رکود تا تأسیس حکومت قاجاریه که نزدیک به پنجاه سال طول کشیده است، ادامه داشت. هرچند که در این مدت ایران از اهل علم و فضل خالی نبود؛ ولی به دلیل ظهور طوایف مختلف و تشتت و مخاصمات پیوسته، چندان مجال و آرامشی به وجود نیامد تا زبان و ادبیات فارسی رواجی در حد قبل از حملۀ مغول پیدا کند. در زمان صفویه مذهب رسمی ایران تشیع تعیین شد که سبب ترقی نظم و نثر مذهبی در این دوران شد. چون شاهان این سلسله به مدح و ستایش خود توسط شاعران و گویندگان توجهی نداشتند، انعام و صله به کسانی می دادند که بزرگان دین و امامان و ائمۀ اطهار را ستایش کنند. در اواخر قرن دوازدهم هجری نهضتی جدید برای رجوع به اسلوب قدما در ادبیات و زبان فارسی به وقوع پیوست که مرکز آن شهر اصفهان و هدف آن «بازگشت به سبک قدیم» بود. سخن سرایان و صاحبدلانی که در اصفهان گرد آمده بودند به این نتیجه رسیدند که: «گرایش به معانی دور از ذهن و خیالبافی های باطل، شعر را به پستی و انحطاط کشانده است و باید برای نجات از این پرتگاه دوباره به مکتب های پیشین روی آورد».
متن اشعارش در کتاب موجوده؟ یا فقط توضیحاته؟