کتاب شروع یک زن

پنج سال بعد برگشتم ایران. نه این که دلم برای فامیل و دوست و آشنا تنگ شده باشد. برگشتم چون قرار بود از بهمن جدا بشوم. در غروبی پاییزی که دخترم خوابیده بود پرده اتاق پذیرایی را کنار زدم و به مناره های نیمه ساخته مسجد ولنجک نگاه کردم. وقت اذان بود و همان طور ایستادم و دعا کردم که اگر از بلندگوهای مسجد اذان مغرب پخش می شود موذنش حسینعلی شریف باشد که بود. من همان طور ایستادم و از این که خواسته ام را کسی شنیده است احساس ایمنی کردم و از شادی و شعف گریه ام گرفت. تجربه ژرف دینی که یونگ می گفت غیر از این چه می توانست باشد؟ حسینعلی شریف گفت::الله اکبر. من هم گفتم. هرچه او می گفت من هم می گفتم. همراه با او و همصدا با او اذان می گفتم تا اذان را نه در کوچه و خیابان و محله و کره زمین بلکه در خانه نود متری خودم«حکایت» کرده باشم. که به گفته«حاج آقا»اگر همه این کار را بکنند اذان یکجا نمی ایستد و در کره زمین می چرخد. به اذان مسجد خیابان چهاردهم ولنجک گوش می کردم و نمی دانم چرا به یاد چهل سالگی ام افتادم. کم تر از دو سال دیگر من چهل ساله می شدم. سنی که ناصرخسرو دچار تغییر و تحول روحی شده بود. سن عرفا و صوفیان. سنی که دیگر زمان طبیعی تحول است. سنی که علایق از امور مادی و دنیوی به طرف امور مذهبی و فلسفی و شهودی می رود. اذان تمام شد و فکرهای من هم تمام شد. بی کار بودم اما کسل نبودم. بعد از آن تجربه دینی احساس انرژی می کردم و دوست داشتم با کسی حرف بزنم که نه از جنس خودم بلکه از سنخ خودم باشد. دفتر تلفنم را الکی ورق زدم و رسیدم به اسم بهرام. یادش افتادم و دلم خواست یک جوری خودم را سرگرم کنم. بازار اس ام اس در ایران گرم بود و من یک اس ام اس قشنگ از یکی از دوستان قدیمی داشتم که خیلی خوشم آمده بود. آن را برای بهرام فوروارد کردم. سه ثانیه نشد زنگ زد. خودم را معرفی نکردم. گفت:«خانم. یک اس ام اس با شماره شما برای من رسیده است.» گفتم:«اتفاقا چند لحظه پیش من یک اس ام اس برای یکی از دوستانم فرستادم. نکند اشتباه رسیده باشد. بخوانید ببینم همان است...