کتاب راهنمای فلسفی زیستن

ولی چرا چنین کاری را بر عهده گرفتم؟ نخست این که حتی زیباترین منظره نیز بی همدمی که بتواند در آن شریک شود، به تدریج جذابیت خود را از دست می دهد. هر روز بیشتر متوجه این واقعیت می شوم که فلسفه دیگر آن چیزی نیست که زمانی «معرفت عمومی» می نامیدند. از انسان تحصیل کرده انتظار می رود تاریخ ملی خود و چند منبع استاندارد ادبی و هنری را بشناسند و حتی از زیست شناسی یا فیزیک نیز چیزکی بداند، ولی به احتمال زیاد با اپیکتتوس، اسپینوزا یا کانت آشنا نیست.

به نظر من هر کسی دست کم به دو دلیل ساده باید کمی فلسفه بخواند: نخست این که بدون فلسفه نمی توانیم معنای دنیایی را که در آن زندگی می کنیم، بفهمیم.

بسیاری بخش بزرگی از زندگی خود را در انتظار بدبختی و مصیبت، یعنی رخدادهایی همچون بیکاری و تصادف و بیماری و مرگ عزیزان و مواردی از این دست می نشینند. برعکس، برخی دیگر با بی خیالی تمام روزگار می گذرانند و چنین ترس هایی را پندارهایی بیمارگونه می دانند که جایی در زندگی روزمره ندارد. آیا این دو نوع شخصیت می دانند که فیلسوفان یونان باستان، با ژرف اندیشی بی مانندی به این نگرش ها پرداخته اند؟