کتاب چاه

بعد از چهارده پانزده ساعت رانندگی، نای ایستادن نداشتم. رفتم که تکیه به دیوار چمبک بزنم زمین، اما انگار از جایی ناپیدا می‏ پاییدنم. تا خواستم بنشینم کسی به اسم صدایم زد. هول‏ زده برخاستم. صدا از پشت در بود. رفتم به آن سمت. در باز شد؛ مثل در ورودی با دستی نامریی. اتاقی دیدم این‏ بار مفروش. در و دیوارها آیینه ‏کاری شده و چلچراغی روشن با آویزه‏ های بلور. دورتادور اتاق مخده و توی طاقچه‏ های ترمه‏ پوش، لاله. دست‏ و‏ پایم را گم کردم. با کفش روی فرش ابریشم ایستاده بودم. هر چند تنها، اما یقین می ‏دیدنم و نفس که می ‏کشیدم حسابش را داشتند. توی همچی وضعی نمی‏ خواستم بی ‏ادب هم جلوه کنم. کفش‏ ها را درآوردم زدم زیر بغل. آهسته پا برداشتم. در آیینه ‏ها می‏ شکستم و خودم را پیدا نمی ‏کردم. لاله‏ ها در طاقچه‏ ها می‏ سوخت و پرده‏ های قلمکار جلو پنجره ‏ها از بادی ناپیدا تکان می‏ خورد. آیینه ‏ها گیجم می‏ کرد. ایستادم. باز آن سر اتاق دری بود قرینه‏ دو در دیگر. چارطاق و با پرده پوشیده. از آن ور پرده بوی خوش پلو و زعفران می ‏آمد. گاه پرده شکم برمی‏ داشت؛ انگار کسی به آن برخورده باشد و جینگ جینگ برخورد قاشق با بشقاب چینی. نور چلچراغ بی‏ حاشا برم می‏ بارید. و صدا بود. خرناسه‏ کیف‏ آور دهان‏ هایی که می‏ جنبد.