کتاب سایه ها

هوا خیلی دم کرده و گرم بود. آسمان هم غبارآلود و پر از حشرات ریز و درشت بود. آهن های پل هوایی که داشتیم از رویش رد می شدیم تا به ایستگاه کثیف آن طرف خیابان برسیم، زیر پاهایمان تلق تلوق می کرد. از آن بالا، ون های مسافربری و ماشین های بارکش، بی اعتنا، از کنار همدیگر عبور می کردند.

سفری نیم ساعته. خاک بیشتر جاهای «گریتن» کم قوت و ضعیف بود و بنابراین وقتی از شیشه های اتوبوس بیرون را نگاه می کردی، همه جا یکنواخت و کسل کننده بود. بیشتر خانه ها خالی از سکنه شده بود.

من خودم چیزی نمی خواستم جز این که روزی بتوانم برای همیشه از این جا بروم. بروم و دیگر هیچ وقت هم برنگردم. اما تصور کردنش هم سخت بود، چون جاذبه ای عجیب داشت و هر چیزی روی زمین می افتاد، همان جا می چسبید. این درباره ی مردم هم صدق می کرد.