خود را کوچک و حقیر احساس نکنید. چرا که با احساس حقارت، همه استعدادهای ذاتی را از یاد می برید و به سوی تنبلی و اهمال سوق داده می شوید.
اندیشه اینکه قادر به انجام هیچ کاری نیستید، شما را از هر فعالیتی باز می دارد. هرگز خود را با دیگران مقایسه نکنید و نگویید که شما نسبت به دیگران کمبودهای قابل توجهی دارید. اصولا این مقایسه درست نیست. شما ممکن است از جهتی کمبودهایی داشته باشید ولی از طرف دیگر توانایی هایی نیز دارید. چرا این توانایی ها را از یاد می برید و فقط به کمبودها می اندیشید؟ احساس شرم و گناه و خود را دست کم گرفتن و بی ارزش شمردن، موجب می شود که شخص در اقدام به هرکاری دچار تردید شود.
تعلل حتی به سلامت نیز آسیب می زند. مثلا، وقتی بیمار هستید، دکتر رفتن را به تعویق می اندازید. اگر خوش شانس باشید، سیستم ایمنی بدنتان خودش مشکل را حل می کند. اما از طرف دیگر ممکن است این احساس ناخوشی به خاطر بیماری خطرناکی باشد که نیاز به رسیدگی پزشکی فوری دارد. در اینصورت هرچقدر که تعلل بیشتری کنید برای اینکه به پزشک مراجعه کنید، نتایج فاجعه آمیزتری به بار می آید.
در مورد ورزش نیز همین کار را انجام می دهید، به خودتان می گویید که به زودی برنامه ورزشی روزانه را شروع می کنید، اما به آن متعهد نمی شوید. ماه ها یکی پس از دیگری می گذرند بدون آنکه شما در این زمینه اقدامی کرده باشید که نتیجه ای جز تحلیل ماهیچه ها، افزایش چربی بدن و حتی ضعف عضلات قلبی نخواهد بود.
فرض کنید که شما در دهه چهارم زندگی خود هستید و معاینات کولونوسکوپی خود را به تعویق می اندازید. این کار شما را در خطر سرطان روده قرار می دهد که به آهستگی رشد می کند و چنانچه در مراحل اولیه تشخیص داده شود درمان آن قطعی است.
اگر انجام کارها را اینقدر به تعویق بیندازید که زیر فشار دائمی سررسیدها و کارهای روی هم تلنبار شده باشید، استرس ناشی از آن، بدن، ذهن و رفتار شما را تحت تأثیر قرار می دهد.
چابک اندیش
آلبرت الیس
رشد
