کتاب ادبیات آمریکا و دو انقلاب

انسان از هزاران سال پیش لحظه‏ای از اندیشیدن به شادمانی و سعادت خویش باز نایستاده است. صدها سال پیش از میلاد مسیح، شاعران بابل و مصر باستان، شعرها در وصف کوشش‏های انسان برای رسیدن به آفتاب و گرمی و روشنایی آن می‏گفتند. شاعران روزگار باستان، و پیش از همه هزیود (هسیودس) با تصوری که از «عصر طلایی» داشت، کوشش برای دست‏یابی به سعادت را به عنوان اصل و ذات آدمی ستوده‏اند. ادبیات عصر رنسانس که به قول انگلس «طالب غول‏ها و آفریننده‏ی غول‏های ادبیات بود» - غول‏هایی با نیروی اندیشه، عاطفه و شخصیت برتر - سراسر از اندیشه‏ی آزادی فردی انسان برای دست یافتن به سعادت و کمال آکنده بود. سرانجام، نمایندگان بزرگ عصر روشنگری در فرانسه‏ی سده‏ی هیجدهم در فلسفه‏ی خویش نقشی بس بزرگ به نظریه‏ی «انسان طبیعی» و کوشش‏هایش برای شناخت ماهیت حقیقت و عدالت قائل بودند. مقاله‏ی معروف ژان ژاک روسو به نام «آیا علم و هنر فایده‏ای به نوع بشر رسانده‏اند؟» که یکی از نخستین بیانیه‏های عصر روشنگری در فرانسه است با عباراتی آغاز می‏شود که درشبنامه‏ها و سخنرانی‏های دوران انقلاب‏های فرانسه و آمریکا به‏خوبی انعکاس یافته است:

میراث ادبی آمریکا یکی از عوامل حیاتی در تکامل هنری این کشور است. سنت‏های فرهنگ و ادبیات آمریکا از دوران انقلاب آمریکا همچنان زنده مانده است. منتقدین معاصر آمریکایی در سده‏ی بیستم ضمن بحث درباره‏ی ماهیت ادبیات و فرهنگ ملی ایالات متحد ‏آمریکا، گاه‏گاهی به عقاید محافظه‏کارانه‏ی ادیبان گذشته‏ی دورونزدیک اشاره می‏کنند. به همین علت، به نظراتی که ازرا پاوند در بیانیه‏ی ادبی‏اش به تاریخ ۱۹۳۸ درباره‏ی فرهنگ ملی اعلام کرد و بارها به‏چاپ رسید، این همه اهمیت داده می‏شود. پاوند معتقد است فرهنگ ملی ایالات متحد آمریکا از سال ۱۷۷۰ تا سال ۱۸۶۱ وجود داشته و در جریان جنگ داخلی، آرام آرام از میان رفته است. او فرهنگ آمریکا را اصلا فرهنگی انگلیسی- فرانسوی می‏داند و معتقد است که هم‏زمان با خشکیدن این چشمه‏ی اروپایی، و پیدایش گرایش‏های واقع‏گرایانه و دموکراتیک به دنبال جنگ داخلی، عمر فرهنگ ملی آمریکا به پایان رسید. معنی شکفتگی واقع‏گرایی در آثار والت ویتمن و مارک تواین از دیدگاه ازرا پاوند، مرگ ادبیات و فرهنگ آمریکاست؛ و به گمان او ازآن پس، نویسندگان آمریکایی چاره‏‏ای جز مهاجرت به اروپا نداشته‏اند؛ همچنان که او خودش به چنین مهاجرتی تن درداد: «پس از سقوط فرهنگ آمریکا، افراد مجبور شدند مهاجرت کنند تا بخش‏های باقیمانده‏ی فرهنگ آمریکا را از خطر نابودی برهانند.»