کتاب شعشعه ی مناجات شعبانیه

سخنان امیرالمومنین علی علیه السلام چه به زبان او مانند خطبه بیان شود و چه در قالب حروف از قلم او ریخته شود، سخنان و کلماتی است که از مرتبه‌ای پایین‌تر از کلام خالق و فراتر از کلام مخلوق برخوردار است. بازه‌ای باریک و ویژه، که تنها به تعداد اندکی از اولیای الهی اختصاص دارد و سخنان هر کسی در این بازه جا نمی‎گیرد.
حضرت علی علیه السلام شخصی است که نور وحی را دیده و بوی نبی را استشمام کرده است. این همان چیزی است که در مناجات شعبانیه به زبان می‎آورد و "عطاءالله مهاجرانی" در "شعشعه ی مناجات شعبانیه" به آن می‌پردازد. مناجاتی که در کانون همه‌ی دعاها و نجواها، همچون گوهری نایاب می‌درخشد و قلب را روشن می‌کند. از همین روست که ائمه‌ی معصوم علیه السلام، همگی پیوسته به خواندن "مناجات شعبانیه" مبادرت می‌ورزیدند.
برای درک اهمیت "مناجات شعبانیه" می‌توان رابطه‌ی آن را با باقی دعاها، به رابطه‌ی سوره حمد با قرآن کریم تشبیه کرد. همانطور که این سوره‌ی مبارک، فشرده‌ی همه‌ی سوره‌های کلام‌الله مجید است، "مناجات شعبانیه" نیز عصاره‌ی همه‌ی دعاها و نجواهای بشر را در خود دارد. "شعشعه ی مناجات شعبانیه"، جان انسان را روشن می‎کند و او را در جایگاهی قرار می‌دهد که همچون خورشید، هم خود گرم و روشن باشد و هم بر دیگران بتابد و قلب آنان را گرم کند.
عشاق الهی و امیرمومنان علیه السلام، "مناجات شعبانیه" را همچون دیگر ادعیه نمی‌خوانند، بلکه به آن عشق می‌ورزند. به واسطه‌ی این دعاست که آنان با ماه شعبان خو می‌گیرند و بی‌صبرانه منتظر رسیدنش هستند. نشانه‌های فراوانی در این دعا مطرح شده که "عطاءالله مهاجرانی" در "شعشعه ی مناجات شعبانیه" آنان را برمی‌شمرد و مورد تفسیر قرار می‎دهد.