زیگموند فروید، عصب‌شناس برجسته اتریشی و بنیانگذار دانش روانکاوی، به‌عنوان یک روش درمانی در روانشناسی بود.
فروید در سال ۱۸۸۱ از دانشگاه وین، پذیرش گرفت و سپس، در زمینه‌های اختلالات مغزی و گفتاردرمانی و شناخت بیماری نادر آروشا کالبدشناسی اعصاب میکروسکوپی، در بیمارستان عمومی وین، آغاز به پژوهش کرد. او به‌عنوان استاد دانشگاه در رشته نوروپاتولوژی، در سال ۱۸۸۵ منصوب شده و در سال ۱۹۰۲ به‌عنوان پروفسور، شناخته شد. در ایجاد روانکاوی و روش‌های بالینی برای روبرو شدن با دانش آسیب‌شناسی روانی از راه گفتگو میان بیمار و روانکاو، فروید فنونی را مانند به‌کارگیری تداعی آزاد (به روشی گفته می‌شود که در آن بیمار هرآنچه را به ذهنش خطور می‌کند، بیان می‌نماید) و همچنین کشف انتقال ( انتقال به معنای آن است که مراجع با درمان گر خود مانند یکی از افراد مهم دوران کودکی اش برخورد می کند به عبارت دیگر احساسات و هیجان هایی را که نسبت به ابژه ی مهمی مانند پدر و مادر داشته به درمان گر خود منتقل می کند ). همچنین روش روانشناسی تحلیلی یا پویا راارائه کرد.
این کتاب شامل توسعه مفهوم «دوپارگی» از دو دیدگاه فراروان‌شناختی و بالینی است که بر اهمیت این موضوع برای روانکاوی معاصر تأکید می‌کند. با شروع با تاریخچه مفهوم، این کتاب نظریه‌پردازی‌های اخیر فرانسوی، انگلیسی و آمریکای لاتین را در مورد این موضوع پوشش می‌دهد. با توجه به رویکردهای بالینی، رابطه بین «دوپارگی» و موارد پیچیده بالینی مانند شرایط مرزی، منحرف و روان تنی را نشان می دهد. این کتاب همچنین شامل جنبه‌های «دوپارگی» و واقعیت مجازی، و همچنین در موقعیت‌های آسیب‌زا را پوشش می دهد: عوامل بسیار مهم در زندگی معاصر. پیش‌فرض پشت این کار دعوت از نویسندگانی از مناطق و جهت‌گیری‌های مختلف برای ترویج یک بحث پربار در مورد این موضوع بود، بنابراین این کتاب یکی از اساسی‌ترین مفاهیم زیگموند فروید را غنی می‌کند.
کتاب دوپارگی ایگو در فرآیند دفاعی
نگاه
زیگموند فروید
