کتاب تپه بارانی

احتمالا گوش هایم کنده شده اند که دیگر سردشان نیست. حتما کنده شده اند؛ این را خوب می دانم چون همیشه در سرما اولین جایی که یخ می زند نوک دماغ و گوش ها هستند. یعنی می شود؟ چرا نشود؟ مگر همان زمستانی که مجید توی بوران دماوند گیر افتاده بود گوش هایش از سرما کنده نشدند. عجب فضاحتی بود. نباید بی عقلی می کرد؛ بدون کلاه و دستکش زده بود به کوه. وقتی از شدت سرما دیگر گوش هایش را احساس نکرده بود دست هایش را به گوش های یخ زنده اش کشیده بود و گوش ها مثل تکه ای نان لواش ترد و خشک شده، افتاده بودند توی برف ها. گوش هایش مثل قیر، سیاه شده بودند. بیچاره اولش فکر کرده بود چیزی روی گوش هایش چسبیده که با فشار دست هایش کنده شده اند. اما بعدش که گوش هایش را توی برف شناخته بود آن قدر ترسیده بود که خودش را خیس کرده بود.