کتاب این داستان یک جورهایی بامزه ست

داشتم خواب می دیدم. نمی دونم چه خوابی بود، ولی وقتی بیدار شدم حس افتضاحی نسبت به بیداری داشتم. نمی خواستم بیدار شم. وقتی خواب بودم خیلی بیشتر بهم خوش می گذشت و این واقعا ناراحت کننده س. تقریبا چیزی مثل یه کابوس وارونه بود، مثل وقتی که داری کابوس می بینی و از خواب می پری و خیالت راحت می شه. منتها وقتی بیدار شدم کابوسم شروع شد.

وقتی می خوای خودتو بکشی، حرف زدن خیلی سخته. از هر چیز دیگه ای بالاتر و فراتره و حالت ذهنی هم نیست، جسمیه، انگار از نظر جسمی، باز کردن دهن و بیرون دادن کلمات کار سختیه. کلمات مثل حرف های آدم های عادی، روان و هماهنگ با مغزتون بیرون نمی آن. به صورت تیکه تیکه و مثل یخ خرد شده ای داخل یخ ساز بیرون می آن. وقتی پشت لب پایین تون جمع می شن دچار لکنت می شین، پس ساکت می مونین.

نمی دونم چطور می تونم همزمان این قدر بلندپرواز و تنبل باشم.