کتاب درس هایی درباره فلسفه تاریخ

طی سال های ۱۸۰۷ و ۱۸۰۸ او به سردبیری «روزنامه ی بامبرگ» منصوب می شود. اما با فراخوانده شدن به عنوان مدیر کالج سلطنتی نورنبرگ از این شغل نامناسب خلاصی می یابد. در ایام نورنبرگ به عنوان درس _ خطابه ی کالج، «دوره ی مقدماتی فلسفه» را ارایه می نماید و هم چنین به انتشار دومین اثر سترگ خود «دانش منطق» همت می گمارد. دانش منطق در سال های ۱۲/۱۸۱۲ شامل دو کتاب با موضوع «منطق ابژه ای» است و در سال ۱۸۱۶ جلد سوم «دانش منطق» با مرکز ثقل «منطق سوژه ای» به چاپ می رسد. در همین سال هگل به آرزوی خود برای بازگشت به کرسی استادی جامه ی عمل می پوشاند. در دانشگاه هایدلبرگ هگل به عنوان جانشین فریز فراخوانده می شود و او کرسی استادی فلسفه را از آن خود می کند. اکنون به موضوع درس های او عنوان «زیباشناسی» نیز افزوده می گردد و بر مبنای برنامه ی کاری اندیشیده شده از زمان تدریس در ینا، دست به نگارش «کتاب های مرجع» برای درس های دانشگاهی می زند. او اکنون با احاطه و پختگی بر موضوع مورد علاقه اش به شیوه ای چندجانبه به تکمیل ایده ی خود و تحقق آن می پردازد و موفق می گردد، «دانشنامه ی مبانی علوم فلسفی» را در سال ۱۸۱۷ به اتمام برساند. او تنها برای چهار دوره ی تحصیلی نیم ساله در هایدلبورگ تدریس و اقامت دارد. در سال ۱۸۱۸ آلتن اشتاین وزیر فرهنگ دولت پروس با تمهید و تدارک مقدمات و طی مراسمی بسیار باشکوه و احترام آمیز، هگل را به جانشینی در کرسی استادی فیشته فرامی خواند و کرسی فلسفه ی دانشگاه برلین به او اختصاص می یابد. در این آخرین دوره ی زندگی علمی هگل، او در اوج شهرت و تاثیرگذاری بود، فعالیت تحقیق و تدریس او همه ی رشته ها و موضوع های نظام فلسفی اش را دربر می گرفت. در این دوره برای اولین بار فلسفه ی مذهب و فلسفه ی تاریخ نیز به عنوان ها و موضوع های درسی اش افزوده می گردد. وزنه ی اصلی حیات روحی هگل در این سال ها اشاعه ی نظام فلسفی اش است.