در محیط هایی که پاداش های بیرونی رایج تر است، بسیاری از افراد فقط تا آستانه ای که پاداش می گیرند کار می کنند نه بیشتر. بنابراین چنانچه دانش آموزان برای خواندن سه کتاب جایزه بگیرند، دست به کتاب چهارم که نمی برند هیچ، عادت مطالعه برای باقی عمر را کنار می گذارند.
لزومی ندارد ببینید فلانی چه کاری انجام می دهد تا بدانید حرفه اش همان است یا نه. کافی است چشمانش را تماشا کنید، آشپزی که سسی را مخلوط می کند، جراحی که با چاقو پوست را می شکافد، دفترداری که بارنامه را پر می کند و … همگی حالت مجذوب بر چهره دارند، چنان غرق در کار، که پاک خود را فراموش کرده اند، و چه زیباست آن حالت نگاه دوخته بر شیء.
کسانی که کمتر از دیگران چشم به پاداش های بیرونی دارند، همان هایی هستند که سرانجام این پاداش ها را نصیب خود خواهند کرد.