وقتی جنگ شروع شد، او در ایرلند بود، اما لجاجتی خاص و سرسختانه باعث بازگشت او به پاریس شد که درست در همین زمان گرفتار اشغال شد. فعالیت‌های حزب مقاومت، زندگی او را به خطر انداخت و مجبور شد به منطقه‌ای آزاد فرار کند. پس از فرار، در مزارع سیب‌زمینی کار می‌کرد و شب‌ها «وات» را می‌نوشت که در سال 1953 آن را به چاپ رساند. پس از جنگ به پاریس بازگشت و با نوشتن منحصرا به زبان فرانسوی، وارد دورۀ خلاقانۀ شگفت‌انگیزی شد. در این دوره «در انتظار گودو» و سه رمان «مالوی»، «مالون می‌میرد» و «نام‌ناپذیر» را به‌عنوان شناخته شده‌ترین آثارش نوشت. در اواسط دهۀ 1950، «در انتظار گودو» در انگلستان، آمریکا و اکثر اروپا اجرا و خوانده شد که موضوع بحث و گفت‌و‌گوی بسیاری از منتقدین نیز بود. نسخه‌های انگلیسی رمان‌های فرانسوی او هم به چاپ رسید و نمایشنامه‌های تازه‌ای با نام‌های «دست آخر» (1958)، «آخرین نوار کراپ» (1958) و «چه روزهای خوشی» (1961) نیز به چاپ رسیدند. رمان پر ابهام «آن‌طور که هست» در سال 1961، به زبان فرانسوی و در سال 1963، به زبان انگلیسی به چاپ رسید. سفارش های متنوعی از بی.بی.سی. منجر به نگارش نمایشنامه‌های رادیویی «همۀ افتادگان»، «خل‌واره»، «کلمات و موسیقی» و نمایشی تلویزیونی به نام «آره جو» شد. در سال 1964، باستر کیتون در فیلمنامه‌ای از بکت با عنوان «فیلم» بازی کرد.
بکت همه‌چیز را دو بار به فرانسوی و انگلیسی و براساس استانداردهای معمول برتری می‌نویسد. اخیرا وی در زمینۀ نگارش متون بسیار کوتاه و مبهم تخصص یافته که آثاری عمیق و وسیع هستند و به قطعه‌های شکسته شباهت دارند. او به‌همراه همسرش سوزان در پاریس زندگی می‌کند، اما نام او در هیچ دفترچۀ تلفن یا دفترچۀ راهنمایی پیدا نمی‌شود.
کتاب راهنمای خوانش آثار ساموئل بکت
افکار جدید
هیو کنر
