عکس های دوران مدرسه، صورت من و چهل دانش آموز دیگر که کنار هم به صف شده بودیم و معلم های عظیم الجثه که عین برج بالای سرمان سایه انداخته بودند. همیشه خیلی زود خودم را در عکس ها پیدا می کردم، همیشه ی خدا یا توی عکس ها تکان خورده ام یا رویم سمت دیگری بوده. بعد از آن نوبت به عکس های براق رنگی رسید، پسرهای فراموش شده ی جوش جوشی و سرخ و سفید؛ و من با لباس های شق و رق، دامن پفدار و تورتوری، که عین کیک تولد لایه لایه بود، بالاخره توی این عکس ها متمدنانه لباس پوشیده بودم، محصول نهایی آماده بود. مادر می گفت: «عزیزم، خیلی خوشگل شده ای.» انگاری خودش باورش شده بود؛ اما من قانع نمی شدم، همان موقع هم می دانستم نظر او مثل باقی مردم عادی نبود.
قبل از این که من به دنیا بیایم برادرم رفته بود زیر میز یکی از همین رستوران ها و دست هایش را به پاهای پیشخدمتی مالیده بود که داشت غذا می آورد؛ سال های جنگ بود و پیشخدمت جوراب ساق بلند ریون نارنجی براقی به پا داشت، برادرم به عمرش از این چیزها ندیده بود، آخر مادرم هیچ وقت اینطور جورابی نمی پوشید. یک سال هم چون کفش نداشتیم کل پیاده رو را پابرهنه توی برف دویدیم، چون تابستان قبلش کفش هایمان درب و داغان شده بودند. سوار ماشین که شدیم پاهایمان را پتوپیچ کردیم، وانمود می کردیم مجروح شده ایم. برادرم گفت آلمانی ها پاهایمان را تیرباران کرده اند.
نه ردی یافته بودم نه حقیقتی، نمی دانستم این اتفاق ها کی در وجودم رخ دادند. آن روزهایی که در عکس ثبت شدم خوب بودم؛ اما پس از آن اجازه دادم وجودم دو تکه شود...
ققنوس
مارگارت آتوود
New York Times Book Review