کتاب سی و نه پله

ساعت سه بعدازظهر آن روز ماه مه، کاملا دل زده از زندگی، از شهر برگشته بودم. چند ماه را در حومه ی آبا و اجدادی ام گذرانده، و حسابی سیر شده بودم. اگر یک سال قبلش کسی به من می گفت روزی دچار چنین حسی خواهم شد، به او می خندیدم. اما حقیقت داشت. هوا خلقم را تنگ کرده بود و حرف های روزمره ی انگلیسی ها حالم را به هم می زد، نتوانسته بودم به حد کافی ورزش کنم، و جذابیت های لندن به بی مزگی آب خوردنی بود که جلوی آفتاب گذاشته باشند. مرتب به خودم می گفتم: «ریچارد هنی! تو بد هچلی افتاده ای رفیق، و بهتر است از آن بیرون بیایی.»

من چیزهای غیرمعمولی را باور می کنم. تنها چیزی که نباید به آن اعتماد کرد، چیزهای عادی و نرمال است.

آدم احمق سعی می کند تا متفاوت به نظر برسد؛ اما آدم باهوش، مانند بقیه به نظر می رسد ولی متفاوت است.