شاید عجیب باشد دو تا فیلم نامه نویس که هیچ بنی بشری را بنده نیستند و می خواهند فیلم نامه ای جدی و عمیق بنویسند، سر این با همدیگر دعوا کنند که یک سنجاب کی و چه طوری باید بیاید و دست شخصیت فیلم شان را گاز بگیرد. آدم های نمایش نامه های دیوید ممت همیشه ی خدا ادا درمی آورند که دغدغه های شان چیزهایی فراتر از مسائل پیش پا افتاده ی زمینی است. چیزی که پته شان را روی آب می ریزد، نه موقعیت های بغرنجی است که گیرشان بیندازد و مستأصل شان کند، بلکه زبان خودشان است، زبانی سرشار از اضطراب که انتقال دهنده ی مفهوم یا پیش برنده ی قصه ای نیست، خودش موضوع اصلی نمایش نامه های اوست. این چهار نمونه از کارهای تجربی تر ممت از قله های زبان ورزی های اویند، قصه های آدم هایی که حرف می زنند و حرف می زنند و حرف می زنند. اگرچه حرفها قرار است مدام لباسی دیگر روی قبلی ها بپوشانند و پنهان ترشان کنند، هربار در انتها یکسر برهنه اند، پیش روی همه: جایی و راهی برای قایم شدن نیست چون حرف می زنند.
کتاب انواع مرغابی و سه نمایش نامه ی دیگر
نشر چشمه
دیوید مامت
