اروپا شاهد این بوده است که واحدهای تشکیل دهنده دولت محلی در جستجوی نقش های جدید و دعوت از بازیگران جدید برای مشارکت در روند سیاست عمومی بوده اند. این تغییری بوده که بر الگوهای سنتی دموکراسی محلی نیز تاثیر خود را گذاشته است. در این روش های جدید و ترکیبی حکمرانی، مراجع محلی بخش هایی از شبکه هایی هستند که در آنها ممکن است در قالب شریک به نقش آفرینی بپردازند.
ادبیات موجود درباره حرکت به سوی حکمرانی محلی از طریق همکاری شهرداری ها و مشارکت بین نهادی از این نظر حرکتی نسبتا ضعیف بوده که نتوانسته است از لحاظ تجربی عناصر اصلی موفقیت خود را ارزیابی کند. افزون بر آن، به ندرت اذعان شده است که محدودیت هایی ذاتی در شبکه ها وجود دارد که مدیریت و هدایت آنها را از آنچه عموما ترسیم می شود، بسیار دشوارتر می کند. این فصل می کوشد با تحلیل راهبردهایی که دولت های محلی اروپایی برای تضمین موفقیت اصلاحات منطقه ای اتخاذ کرده اند، به ویژه راهبردهای همکاری میان شهرداری ها، به این شکاف ها بپردازد و میزان تاثیرگذاری این تلاش ها را در تقویت درونی سازی و نهادینه سازی اصل مشارکت، چنانچه این به بخشی از رویکرد طرف های ذی نفع به حکمرانی منطقه ای تبدیل شده است، بررسی کند.
دنیای اقتصاد
فیلیپه تلس
