کتاب پنجره ای که سیگار می کشید

فکر می کنم تمامی ما برای تنفس به این پنجره وابسته ایم. او روی طاقچه ی پنجره، رو به ما می نشیند و به پاهایش نگاه می کند. من نیز می روم تا فضای اتاق را بیش تر لمس کنم. به سمت ورودی می روم و دوباره برمی گردم و بعد دور اتاق را طی می کنم. شماره دو در همین حین به شماره یک پیوست و یک دستش را از آرنج خم کرد و به عنوان تکیه گاه برای دست دیگرش روی سینه گذاشت و رو به پنجره ایستاد. شماره سه روی زانوانش خم شد و سرش را روی دستانش قرار داد و ساکت و آرام ماند. انگار به خواب رفته باشد. شماره پنج پاکت سیگارش را از جیب خارج کرد و سیگاری روشن کرد و آرام به سمت پنجره حرکت کرد؛ آن قدر آرام که انگار نمی خواست شماره سه را از خواب بیدار کند. به پنجره رسید و با فاصله ی بیش تری نسبت به شماره یک و شماره دو ایستاد و دریچه ی کوچک پنجره را گشود و دود سیگارش را به فضای بیرون فوت کرد. گاهی هم با دستانش حلقه های دودی که در فضای اتاق رها شده بودند را محو می کرد.