نمایشنامه های فلسفی به طور عمده به سوال های مطرح شده در گفتمان های فلسفی می پردازند و بیشتر با آثار نویسندگانی چون سارتر، دوبووار و کامو شناخته می شوند. این آثار به جای قرار دادن شخصیتی فیلسوف در داستان، در محیطی عادی و گاها به دور از فلسفه، مسائل عمیق فلسفی را مورد کاوش قرار می دهند.
«دراما» به صورت معمول «نمایشنامه» خوانده می شود و به خالق آن نیز «نمایشنامه نویس» و یا «دراماتیست» گفته می شود.
رمان های فلسفی، روایت هایی داستانی هستند که به شکل ویژه بر تم های فلسفی تمرکز دارند و از این موضوعات به منظور پیشبرد داستان خود بهره می برند.