نمایشنامه های فلسفی به طور عمده به سوال های مطرح شده در گفتمان های فلسفی می پردازند و بیشتر با آثار نویسندگانی چون سارتر، دوبووار و کامو شناخته می شوند. این آثار به جای قرار دادن شخصیتی فیلسوف در داستان، در محیطی عادی و گاها به دور از فلسفه، مسائل عمیق فلسفی را مورد کاوش قرار می دهند.
یک جاده، یک درخت، در یک بعد از ظهر، و دو انسان منتظر—همه چیز ساده و مشخص است اما در عین حال، هیچ چیز دقیقا آنطور که به نظر می رسد، نیست.
«دراما» به صورت معمول «نمایشنامه» خوانده می شود و به خالق آن نیز «نمایشنامه نویس» و یا «دراماتیست» گفته می شود.