کتاب خاطره استانبول

«قصاب استانبول؟» «مگه روزنامه ها رو نمی خونید رئیس؟ مطبوعات به این قاتل که تاحالا سه نفر رو فرستاده گوشه قبرستون لقب قصاب استانبول رو دادند. واسه این که خرخره قربانی هاش رو می بره...» برای یک لحظه سکوت سنگینی فضای اتاق رئیس رو پر کرد. جوری که صدای خش خش بی سیم اتاق بغلی رو می شنیدیم. ارجان که تازه دوزاریش افتاده بود گفت «یه لحظه صبر کنید. دارید اشتباه بزرگی مرتکب می شید. فتاح و صدیق هیچ ربطی به این جنایت ندارند. درسته، اون ها رو من فرستادم به خونه نجدات دنیزل...» جوری که انگار حرف های خودمو باور نداشته باشم گفتم «یعنی مظنون ها درست می گن؟ شما هم جزئی از این ماجرا هستید؟» چهره ارجان حسابی به هم ریخت. «من توی این ماجرا نیستم، یعنی هیچ ارتباطی با قتل ها ندارم... فتاح و صدیق هم همین طور ... ببین ممتاز...» اما ممتاز دیگه مثل گذشته به دوستش نگاه نمی کرد. ذهنش به هم ریخته بود. همین که حس کرده بود ممکنه دوست سابق اش ربطی به این جریان ها داشته باشه داشت خودش رو ملامت می کرد. ارجان که فهمید آبی از این رفیق اش گرم نمی شه رو به من کرد «ببینید سربازرس، دارید اشتباه بزرگی می کنید.» اصلا توجهی به حرف هاش نکردم و با خونسردی حرفمو تکرار کردم. «متوجه منظورتون هستم آقای ارجان اما مظنون های دستگیرشده اصرار دارند که شما اون ها رو به اون جا فرستاده بودید...»

اولین چیزی که در مدرسه آموختم این بود که برخی افراد احمق هستند. دومین چیزی که یاد گرفتم این بود که برخی از آنها حتی بدتر هم هستند.

زندگی نمی تواند این همه بد باشد ، من فکر می کنم هر از گاهی. هر اتفاقی بیفتد ، همیشه می توانم پیاده روی طولانی در کنار بسفر انجام دهم.

در آغاز ، این نکته برای نداشتن نقطه ای برای فرار از جهانی که در آن همه مجبور بودند شغل ، یک میز ، یک دفتر داشته باشند وجود نداشت.