کتاب مرا از شعرم جدا بخوابانید

درد سال بود، تو یادی از آخرین بازمانده های زیر آوار مانده ام نکردی. احساس خفگی می کنم، شعرم کبود شده است، دست در گلویم می بری و آخرین جرعه از شعرم را زنده به گور می کنی در دلواپسی خماری های گاه و بی گاهمان شعر شکسته ام دست صلیب می کند برایت! دست به گریبانش می شوم دست گرم رد تو را می ماند دشنه ی صبح به شریانم می زند ژرف شعرم از سرای اوباش می گوید و مرا در زمره ی کژدم های نیلوفری فریب می دهد که نذر شاید و باید می کنم مبادا که شعرم طغیان کند، دلم را. می گویند شعرم مار خورده است و افعی شده است و تو خوش نوازی شعرم را دیگر نمی کنی. احساس خفگی می کنم شعرم کبود شده است دست در گلویم می بری و آخرین جرعه از شعرم را زنده به گور می کنی. مرا از شعرم جدا بخوابانید!