کتاب جامع سنگ نوردی

سنگ نوردی، ورزشی به قدمت کوه نوردی است. صعود کوه ها، به ویژه کوه های آلپ، در اروپا (جایی که این رشته پایه گذاری شد) همواره نیازمند بالارفتن از صخره ها و سنگ ها بوده است. با این حال، سنگ نوردی، به عنوان یک ورزش مجزا، تنها در سال های آغازین قرن بیستم مورد توجه قرار گرفت. آلمانی ها و انگلیسی ها به دلیل ارتفاع کم کوه های آلپ در کشورهایشان اولین کسانی بودند که مشخصا به سنگ نوردی پرداختند. سنگ نوردی در آمریکا از 1920 به بعد آغاز شد. در آن سال ها برای بسیاری افراد، سنگ نوردی در مقایسه با ابهت و شکوه غیرقابل انکار ایستادن بر قله های بلند، بسیار کم اهمیت بود. بسیاری از کوهنوردان تنها برای ارتقای مهارت هایشان در کوه نوردی به این کار می پرداختند. پس از دهه 50 بود که سنگ نوردی در آمریکا توانست به عنوان ورزش جایگاه خود را پیدا کند. اولین شیوه صعود را با نام صعود مصنوعی می شناسیم که شامل صعود با تکیه به توانایی، مهارت و قدرت بدنی می باشد. والتر پری هاسکت اسمیت آبراهام، پدر سنگ نوردی در انگلستان نامیده شده است. او استاد دانشگاه آکسفورد بود و بیشتر به خاطر فعالیت های ورزشی اش شناخته شده است. او در سال 1882، با همراهی برادر کوچک ترش، یکی از صخره ها را در این منطقه صعود کرد. در این صعود از طناب استفاده نکردند. چون فکر می کردند که کارشان نوعی کوه نوردی آلپاین است.