کتاب آتشی برای آتشی دیگر

در کلاس درس، همیشه به این فکر بودم که باید پشت سرمان نیز تخته سیاهی باشد که آن چه من می خواهم در آن نوشته شود. و این نخستین تخته سیاه جان سالم به دربرده ای ست که تن به چاپ داد، که توانستم در داوری ظهور بگذارمش و بعد صورت های خودم را در آن ببینم و از آن ها فرار نکنم و بپذیرم آن گونه فکر می کرده ام؛ که شعرهایم این نبوده اند که الان هست، که نابغه ای عجیب وغریب نبوده ام و شعرهایم سیر خود را طی کرده اند و من مجموعه ای از این ها بوده ام و این ها پاسخ یا واکنش یا گفت وگویی بود به/با فرهنگی که در حد توانم تا آن روزها توانسته بودم جذب کنم...