علی‌اکبر مجیدی فیّاض (۱۲۷۷ خورشیدی –۱۳۵۰ خورشیدی)، معروف به علی‌اکبر فیّاض، مصحح و استاد ادبیات فارسی و بنیانگذار دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد بود. چشمگیرترین کار او تصحیح تاریخ بیهقی بوده‌است. علی‌اکبر فیاض در سال ۱۲۷۷ هجری خورشیدی در خانواده‌ای از سادات شهیدی مشهد به دنیا آمد و در کودکی با آموختن قرآن و مقدمات زبان عربی نزد پدرش، سید عبدالمجید ثقةالاسلام، پرورش یافت و پس از تحصیل علوم قدیمه و تبحریافتن در علوم معقول و منقول به جای پدر خادم باشی کشیک اول آستان قدس رضوی گشت. در سال ۱۳۰۷ خورشیدی ریاست دبیرستان شاهرضای مشهد از طرف آستان رضوی به او سپرده شد و در سال ۱۳۱۴ خورشیدی به عنوان نخستین رئیس مؤسسه دانشسرای عالی منصوب شد. در سال ۱۳۱۶ خورشیدی پس از شرکت در امتحانات دوره ابتدایی و دبیرستان، وارد دانشگاه تهران شد و در کتابخانه دانشکده ادبیات و دانشسرای عالی به کتابداری پرداخت و در سال ۱۳۲۲ به مدرک دکتری در زبان و ادبیات فارسی رسید و به استادی ملل و نِحَل در دانشکدهٔ معقول و منقول دانشگاه تهران برگزیده شد. در ۱۳۳۳ دانشکدهٔ ادبیات مشهد را به دستور وزارت فرهنگ بنیان نهاد و به مدت نُه سال ریاست آن دانشکده را بر عهده داشت و در آنجا تدریس کرد و پس از آن به تهران برگشت و مدیریت گروه ادیان و مذاهب دانشکدهٔ الاهیات و معارف اسلامی را برعهده گرفت و با بازنشستگی‌اش در سال ۱۳۴۶ به مشهد بازگشت. در ۱۳۴۷ برای انجام معالجاتی به سوئیس رفت و مدتی در آنجا اقامت گزید و در بهمن ۱۳۴۹ به دعوت دانشگاه مشهد به تدریس پرداخت تا اینکه در ۴ شهریور ۱۳۵۰ درگذشت و در آستان قدس رضوی به خاک سپرده شد.
