فؤاد حبیبی متولد سال ۱۳۶۰ در کردستان و فارغ‌التحصیل دکترای تخصصی علوم ارتباطات اجتماعی است. او می‌گوید: دغدغه‌‏ها و علایق فکری من بیش از هر چیز بر مرکزیت امر سیاسی و اندیشیدن در باب دلالت‌‏های آن در اتصال معاصر استوار بوده است. دکمه‌ی پرچی که دال‏‌ها و نام‌‏های مختلف و گاه متعارضی همچون سوفی وانیچ، اسلاوی ژیژک و آلن بدیو را، از یکسو، به میگل ابنسور، آنتونیو نگری و اتی‏ین بالیبار، در سوی دیگر، وصل می‌‏کند. بنابراین آنچه ستاره‌ی قطبی تفکر، ترجمه و فعالیت من بوده نیل به فهمی بهتر از چگونگی و استلزامات برساختن امر مشترک در بطن وضعیت حاضر بوده است. هرچند، در سال‏های اخیر همین مسئله من را به سوی غور در آثار فیلسوفان اوان مدرن و به‌‏ویژه سنتی هدایت کرده که از ماکیاولی و اسپینوزا آغاز می‌‏شود و تا ژیل دلوز، لویی آلتوسر و الکساندر ماترون و شاگردان و متفکران حول و حوش آن‏ها ادامه می‌‏یابد. بر همین اساس در این مدت، با تلاش بسیار، سعی داشته‏‌ام که در حد توان آثاری را در معرفی و شرح اندیشه‏‌های این متفکران ترجمه کنم. پروژه‏ای که تصور می‏‌کنم می‌‏تواند، همچون هر سنتی از تفکر راستین، نه فقط شکاف‌‏ها و حفره‌‏های معرفت غالب را علنی سازد، بلکه سکته‌‏ها و سکوت‌‏های گفتارهای انتقادی رایج را نیز هویدا کند و قدرت برسازنده‌ی بدنی اندیشنده را نشان دهد که بهترین توصیف آن همانی است که آنتونیو نگری، سال‏ها پیش، در وصف اسپینوزا گفت: «نابهنجاری وحشی».