اوژن یونسکو، ۲۶ نوامبر ۱۹۰۹ در کشور رومانی به دنیا آمد. پدرش یک کارمند رومانیایی و ارتدکس و مادرش زنی فرانسوی و پروتستان بود. شاید همین اختلافات فرهنگی و مذهبی باعث شد تا نهایتا آن دو، زمانی که اوژن تنها هفت سال داشت، از یکدیگر جدا شوند و این ناسازگاری ها شرایط نابسامانی را برای کودکی اوژن رقم زند.یونسکو در 16 سالگی به همراه پدرش روانه ی رومانی شد و به کالج ملی ساوای مقدس (Saint Sava) رفت. البته بیشتر دوران کودکی اش را در فرانسه گذرانده و بنا بر ادعای خود تجربیاتی که در آن دوران به دست آورده، روی درکش از جهان، بیش از هر تجربه ی دیگری تأثیرگذار بوده است.یونسکو در سال 1928 وارد دانشگاه بخارست شد و در رشته ی ادبیات فرانسه به تحصیل پرداخت و بعد از پنج سال تحصیل در آن دانشگاه، به عنوان معلم فرانسه مشغول به تدریس شد. در سال 1936 با رودیکا بوریلیانو ازدواج کرد. حاصل این ازدواج یک دختر است که یونسکو برای او تعدادی «داستان کوتاه» غیرمتعارف نوشته است.در سال 1938 یونسکو تصمیم گرفت برای تکمیل رساله ی دکترای خود همراه خانواده اش به فرانسه بازگردد، اما با شروع جنگ جهانی دوم در سال 1939 به ناچار عازم شهر مارسی شد تا آن که پس از پایان جنگ و آزادی فرانسه در سال 1944 مجددا به فرانسه بازگشت و برای همیشه در آن جا ماند.یونسکو در سال 1970 به عنوان عضو آکادمی فرانسه برگزیده شد. او همچنین برنده ی جوایز بسیاری شد؛ جوایزی چون جایزه ی فیلم جشنواره تور (Tour) در سال 1959، جایزه ی پریکس ایتالیا در سال 1963، جایزه ی تئاتر انجمن نویسندگان در سال 1966، جایزه ی ملی Grand Prix برای تئاتر در سال 1969، جایزه ی Grand Prix موناکو در سال 1969، جایزه ی Austrian state برای ادبیات اروپا در سال 1970، جایزه ی اورشلیم در سال 1973، دکترای افتخاری از دانشگاه نیویورک و دانشگاه های Leuven و وارویک (Warwick).یونسکو بارها از این که برچسب خاصی بر آثارش بزنند، اظهار ناخرسندی کرده است. اما تاریخ ادبیات نشان می دهد، تصمیم در این مورد معمولا از عهده و اختیار مولف خارج است. این مخاطبان، منتقدان، تاریخ نویسان و نظریه پردازان ادبی اند که جایگاه و سبک هنرمندان را تعیین و تعریف می کنند و همین ها یونسکو را پیشگام رویکردی تازه در نمایشنامه نویسی معرفی می کنند که به "تئاتر ابزورد" Absurdes Theater مشهور است.یونسکو محصول نیمه نخست و ویرانگر قرن بیستم، محصول دوران شکل گیری حکومت های توتالیتر بود. او از آغاز نیمه دوم قرن، هر چند هرگز یک مبارز نبود ولی خود میوه هایی به بار آورد که مبارزه ای بی امان در قالب هنر تئاتر با همین حکومت ها و اندیشه ها بودند.