یوهان گوتلیب فیشته (Johann Gottlieb Fichte) (زاده ۱۹ می ۱۷۶۲ - درگذشته ۲۷ ژانویه ۱۸۱۴)، فیلسوف و از پایه‌گذاران ایدئالیسم آلمانی است. فیشته در سال ۱۷۶۲ در زاکسن به دنیا آمد. وی پسر بافندهٔ فقیری بود و در کودکی غازچرانی می‌کرد در اثر ابراز هوش فوق‌العاده مورد توجه یک مرد ثروتمند قرار گرفت و به وسیله او در مدرسه به تحصیل پرداخت در الهیات لیسانس گرفت؛ ولی به علت بی‌میلی به شغل کشیشی، معلم سرخانه گردید. مطالعه در آثار کانت باعث شد که وی شدیداً تحت تأثیر و نفوذ فلسفه کانت قرار بگیرد و بسیاری از عناصر فلسفی او را جزو دستگاه فلسفی خود بنماید. در سال ۱۷۹۴ به عنوان استاد در دانشگاه ینا استخدام گردید و دیری نگذشت که رهبری ایدئالیسم جدید آلمان در اختیار او گذاشته شد. در اثر بروز اختلافاتی بین او و دانشگاه ینا، او استعفا داد و به برلین رفت و بین سال‌های ۱۸۰۷ تا ۱۸۰۸ خطابه‌های زیادی بر ضد ناپلئون برای مردم آلمان بازگو کرد و آنها را تشویق نمود که علیه او بجنگند. در سال ۱۸۰۹ وی استاد فلسفهٔ دانشگاه برلین گردید. افکاری که فیشته دربارهٔ «خود» یا «مز» اظهار داشته موجب گردیده که فلسفه او ایدئالیسم اخلاقی محسوب گردد.
