هجو در ادبیات، شعر یا نثری است که ضد مدح باشد و برای مقاصد شخصی به کار رود. این گونه از نوشتار، لحنی گزنده، صریح و گاه توهین آمیز دارد، اما اگر برای بیان دردهای اجتماعی-سیاسی به کار رود، با زبانی ملایم تر بیان می شود. هجو بر پایهٔ نقدی گزنده و دردانگیز بنا می شود و گاهی به سرحد دشنام یا ریشخند مسخره آمیز و دردآور می رسد. آثار ادبی هجو، تأثیر بسزایی در تغییر شرایط نامطلوب و تلنگر زدن به اجتماع دارند.
بسیاری از پژوهشگران ادبی، کتاب «دن کیشوت» را نخستین «رمان مدرن» در نظر می گیرند.
اولین قانون باشگاه مشت زنی این است که نباید درباره ی باشگاه مشت زنی با کسی حرفی زد. قانون دوم هم همین است. ولی ما قانون شکنی می کنیم و درباره ی «باشگاه مشت زنی» با شما حرف می زنیم.
دن کیشوت رمانی است که همه ی رمان هایی را که پس از آن خلق شده اند، در دل خود دارد
محققین بیش از 1700 رمان را بررسی کرده اند و در نتیجه ی این تحقیق شش نوع داستان مشخص شده اند – ولی آیا آن ها داستان های دوست داشتنی ما را هم شامل می شوند؟
در نظر ونه گات، تنها راه رسیدن به خوشبختی و نجات یافتن از جنون و بی معنایی هستی، مهربانی است.
