هجو در ادبیات، شعر یا نثری است که ضد مدح باشد و برای مقاصد شخصی به کار رود. این گونه از نوشتار، لحنی گزنده، صریح و گاه توهین آمیز دارد، اما اگر برای بیان دردهای اجتماعی-سیاسی به کار رود، با زبانی ملایم تر بیان می شود. هجو بر پایهٔ نقدی گزنده و دردانگیز بنا می شود و گاهی به سرحد دشنام یا ریشخند مسخره آمیز و دردآور می رسد. آثار ادبی هجو، تأثیر بسزایی در تغییر شرایط نامطلوب و تلنگر زدن به اجتماع دارند.
محققین بیش از 1700 رمان را بررسی کرده اند و در نتیجه ی این تحقیق شش نوع داستان مشخص شده اند – ولی آیا آن ها داستان های دوست داشتنی ما را هم شامل می شوند؟
در نظر ونه گات، تنها راه رسیدن به خوشبختی و نجات یافتن از جنون و بی معنایی هستی، مهربانی است.