کتاب از سینما تک پاریس تا کانون فیلم تهران

«از سینماتک پاریس تا کانون فیلم تهران» با زیرعنوان رودررو با فرخ غفاری، گفت‌وگوی پرویز جاهد با فرخ غفاری فیلم‌ساز، مورخ، منتقد فیلم است. او یکی از پیشگامان سینمای نوین ایران نیز محسوب می‌شود.
این گفت‌وگو حاصل دو دیدار جاهد با فرخ غفاری است. اولین دیدار در ماه اوت سال 2005 و دیدار بعدی در اوت 2006 صورت گرفته است. فرخ غفاری چند ماه بعد از انجام این گفت‌وگو، در ژانویه 2006 در 85 سالگی در پاریس درگذشت. او را در گوشه‌ای از گورستان مون‌پارناس پاریس یعنی در همان جایی که همکارش هانری لانگلوا، فیلم‌شناس برجسته‌ی فرانسوی و پدر سینماتک فرانسه دفن است، به خاک سپردند.
فرخ غفاری کسی است که برای اولین بار به کار جمع‌آوری اسناد و مدارک مربوط به تاریخ سینمای ایران پرداخت. او نخستین کسی است که کانون ملی فیلم و فیلم‌خانه‌ی ملی ایران را تأسیس کرد. فرخ غفاری، دلبستگی عمیقی به فرهنگ و هنر ایران داشت و همواره در جهت سربلندی آن تلاش کرد. نقش مهم او در سینمای ایران فقط به خاطر فیلم‌هایش نیست، فرخ غفاری شخصیتی فرهنگی بود که در زمینه‌ها و حوزه‌های گوناگونی کارکرد و نقش‌های متعددی در جامعه هنری و سینمایی ایران بر عهده گرفت.
در این کتاب و در قالب گفتگو، فرخ غفاری را از زبان خودش درباره‌ی حوزه‌های گوناگونی کاری خودش صحبت کرده است. حاصل این گفتگو را می‌توان منبعی برای دانشجویان و پژوهندگان هنر معاصر ایران، به ویژه سینما، به شمار آورد.
کتاب علاوه بر گفتگو ، مقدمه‌ای دارد که در آن شرحی از مسیر زندگی و ابعاد گوناگون هنری و شخصیتی فرخ غفاری آمده است. مقدمه‌ی کتاب حوزه فعالیت‌های غفاری را به هفت دوره تقسیم می‌کند که عبارتند از: نقد فیلم، تاسیس کانون فیلم و فیلم‌خانه ملی ایران، تاریخ نگاری سینمای ایران، فیلم‌سازی، بازیگری، تدریس سینما و مدیریت فرهنگی.
نویسنده هر دوره را در سر فصلی جداگانه بررسی می‌کند. در این میان بر حرفه‌ی فیلمسازی که بخش مهمی از فعالیت غفاری را دربرمی‌گیرد، تاکید بیشتری شده است. غفاری فقط سه فیلم ساخته است؛ «جنوب شهر»، «شب قوزی» و «زنبورک». هر سه‌ی این فیلم‌ها دارای نقاط قوت فراوان بودند و پیشنهاد‌هایی تازه برای سینمای نازل ایران در آن زمان داشتند، اما در زمان خودشان قدرندیده و مهجور ماندند.
«از سینماتک پاریس تا کانون فیلم تهران»، اطلاعات ارزشمندی از مناسبات فرهنگی دوره پهلوی به خوانندگان ارائه می‌دهد‌. مواردی که کمتر به آن‌ها پرداخته شده است. غفاری حقایق پنهان‌مانده‌ای را برای اولین بار آشکار می‌کند که برای درج در تاریخ مطالب مهم و موثری هستند. این کتاب نه تنها برای علاقمندان سینما بلکه برای علاقمندان به تاریخ و فرهنگ ایران نیز اثری خواندنی و ارزشمند است.