کتاب ایران سرزمین ائمه

سیاحان خارجی در سفرنامه‌هایی که درباره کشورها نوشته‌اند، صحنه‌های مختلفی از زندگی اجتماعی مردم را به تصویر کشیده‌اند.در این سفرنامه‌­ها می‌توان شرایط اجتماعی‌فرهنگی، نوع آداب‌ورسوم و گاه ویژگی‌های افراد را مشاهده کرد. اگرچه توصیفات و برداشت‌های سیاحان بی‌کم‌وکاست نیستند و به‌سبب اغراض شخصی یا سیاسی و نیز اشتباهات و استنباط‌های نادرست، اختلافات و تناقضاتی در آن‌ها وجود دارد، مطالعه این‌گونه سفرنامه‌ها و خاطرات خوبی‌های بسیاری دارد که برای اصلاح یک جامعه می‌توان از آن‌ها سود جست. محققان رشته تاریخ از جمله افرادی هستند که از این نوع آثار بسیار بهره می­‌برند؛ زیرا تحقیق و پژوهش درباره هر واقعه تاریخی، مستلزم وجود مدارک و مراجع مختلف و متعددی است و سفرنامه‌ خود مرجع و مدرکی است که تمام ابعاد زندگی یک جامعه را شامل می‌شود. کشور ایران به‌دلیل دارابودن موقعیت مهم جغرافیایی، سیاسی و اقتصادی‌ در دوره قاجار، کانون توجه و رقابت سایر کشورها قرار گرفت. ازاین‌رو افراد مختلفی در قالب مأموران سیاسی، جهانگرد و مبلغ مذهبی با اهداف و انگیزه‌های گوناگون به ایران سفر کردند. این دوره از نظر تعداد سفرنامه‌ها و گزارش‌های مستشرقان، دوره‌ای ممتاز است. گسترش حضور سیاحان خارجی در قرن نوزدهم در ایران، توسعه و فراگیرشدن صنعت چاپ و همچنین پیوستگی دوره قاجار با روزگار ما ازجمله مهم‌ترین زمینه‌هایی است که از یک سو باعث افزایش شمار سفرنامه‌های سیاحان خارجی درباره ایران و از سوی دیگر موجب ماندگاری این آثار و رسیدن آن‌ها به دست محقق امروزی شده است. کتاب حاضر نیز سفرنامه یکی از سیاحان خارجی است که در زمره همین آثار قرار می­‌گیرد. در سال ۱۸۳۲ میلادی که هیئت میسیونرها برای بررسی‌های لازم جهت تبلیغ مسیحیت در سوریه، آسیای صغیر، ارمنستان و ایران در کشور آمریکا تشکیل گردید، تصمیم بر این شد که مبلغانی برای ترویج مسیحیت به ایران و میان آسوری‌های ارومیه فرستاده شوند. این میسیون‌ها «میسیون اعزامی نزد نستوری‌ها» نامیده شدند.