سیاحان خارجی در سفرنامه‌هایی که درباره کشورها نوشته‌اند، صحنه‌های مختلفی از زندگی اجتماعی مردم را به تصویر کشیده‌اند.در این سفرنامه‌ها می‌توان شرایط اجتماعی‌فرهنگی، نوع آداب‌ورسوم و گاه ویژگی‌های افراد را مشاهده کرد. اگرچه توصیفات و برداشت‌های سیاحان بی‌کم‌وکاست نیستند و به‌سبب اغراض شخصی یا سیاسی و نیز اشتباهات و استنباط‌های نادرست، اختلافات و تناقضاتی در آن‌ها وجود دارد، مطالعه این‌گونه سفرنامه‌ها و خاطرات خوبی‌های بسیاری دارد که برای اصلاح یک جامعه می‌توان از آن‌ها سود جست. محققان رشته تاریخ از جمله افرادی هستند که از این نوع آثار بسیار بهره می‌برند؛ زیرا تحقیق و پژوهش درباره هر واقعه تاریخی، مستلزم وجود مدارک و مراجع مختلف و متعددی است و سفرنامه خود مرجع و مدرکی است که تمام ابعاد زندگی یک جامعه را شامل می‌شود. کشور ایران به‌دلیل دارابودن موقعیت مهم جغرافیایی، سیاسی و اقتصادی در دوره قاجار، کانون توجه و رقابت سایر کشورها قرار گرفت. ازاین‌رو افراد مختلفی در قالب مأموران سیاسی، جهانگرد و مبلغ مذهبی با اهداف و انگیزه‌های گوناگون به ایران سفر کردند. این دوره از نظر تعداد سفرنامه‌ها و گزارش‌های مستشرقان، دوره‌ای ممتاز است. گسترش حضور سیاحان خارجی در قرن نوزدهم در ایران، توسعه و فراگیرشدن صنعت چاپ و همچنین پیوستگی دوره قاجار با روزگار ما ازجمله مهم‌ترین زمینه‌هایی است که از یک سو باعث افزایش شمار سفرنامه‌های سیاحان خارجی درباره ایران و از سوی دیگر موجب ماندگاری این آثار و رسیدن آن‌ها به دست محقق امروزی شده است. کتاب حاضر نیز سفرنامه یکی از سیاحان خارجی است که در زمره همین آثار قرار می‌گیرد. در سال ۱۸۳۲ میلادی که هیئت میسیونرها برای بررسی‌های لازم جهت تبلیغ مسیحیت در سوریه، آسیای صغیر، ارمنستان و ایران در کشور آمریکا تشکیل گردید، تصمیم بر این شد که مبلغانی برای ترویج مسیحیت به ایران و میان آسوری‌های ارومیه فرستاده شوند. این میسیون‌ها «میسیون اعزامی نزد نستوری‌ها» نامیده شدند.
کتاب ایران سرزمین ائمه
