آن زمان ها، دوره جوانی فکر می کردم باید جایی باشد خیلی دور، خیلی بعید، شاید خیالی که بتوانم از نو متولد شوم با یک زندگی پاک و سرنوشتی تازه در کنار کسی که از کودکی، نداشتمش. فکر می کردم رسیدن به او همان جایی است که در خیال ساخته ام. زمانش رسید و من با دنیایی از آرزو کندم و رفتم اما نه مکان، آن بهشت خیالی ام بود و نه او، کسی که در ذهن پرورانده بودم. با تو هستم! می شنوی؟ شاید حتی نداشتن تو در سالهای نیاز مرا از قضاوت درست دور کرد و فراموش کردم که تو برای هیچ و پوچ ما را گذاشتی و رفتی مرا که نیازمندت بودم جگر گوشه ات! و آشیان ما را به جای مهر بر طوفان باد و غبار مه بنا کردی.
شادان
مژگان زارع
