کتاب درختی در بروکلین می روید

جدی و باوقار کلمه ای است که می توان بر بروکلین، در نیویورک گذاشت، به ویژه در آن تابستان اندوهگین 1912 که واژه مناسبی بود، ولی برای محله ویلیامزبرگ بروکلین، بی تناسب می نمود. واژه های زیبا و دوست داشتنی با بروکلین سازگاری نداشت. جدی، تنها واژه ای به حساب می آمد که با آن متناسب بود، به ویژه در بعد از ظهر هر شنبه در فصل تابستان.

نیاکان من خواندن و نوشتن بلد نبودند. پدران آن ها نیز سواد خواندن و نوشتن نداشتند. پدر و مادرم هم به مدرسه نرفتند. با این حال، من، فرانسی نولان، به کالج می روم! می شنوی، فرانسی؟ تو به کالج می روی؟ آه خدای بزرگ!

همه چیز را طوری ببین که انگار داری برای اولین بار یا آخرین بار به آن نگاه می کنی؛ این گونه زمانت روی زمین سرشار از شکوه خواهد بود.