کتاب ملکه ی سکوت

گاهی در ندانستن مزیت مبارکی نهفته است. به لطف تردید دیگر از این موضوع چیزی نخواهم گفت، آن را تصور نخواهم کرد... پس مانع تصور خود میشوم؛ مثل کودکانی که میخواهند خود را پنهان کنند نگاهم را میدزدم و میگویم به من ارتباطی ندارد.
تلاش کردم کلمات خودمانی ای را به یاد بیاورم که پدرم برای نامیدن من از آنها استفاده میکرد. روشن بود که هیچ چیز قابل مقایسه‌ای وجود نداشت. من برای او «ملکه ی سکوت» بودم؛ نام مستعار بسیار شاعرانه ای که به رغم زیبایی، طعم تلخی در کامم به جای میگذاشت، طعم آهن و خون...
من که در دفترهای ثبت احوال برایم نام مری و آنتوانت ثبت شده بود، در ذهن او چه جور ملکه ای میتوانستم باشم؟... یک ملکه ی ساکت، ملکه ای که عاقبت سر از تنش جدا میکردند... پدرم بی تردید یک موجود خوشرو نبود، اما هرگز مویی از سر بچه هایش کم نمیکرد...

(برگرفته از متن ناشر)