پاهایش جان رفتن نداشت. دلش شهامت ماندن... آنقدر
فاصله کوتاه میان چادرها و جاده را با خود کلنجار رفته و
بروم و نروم کرده بود که وقتی بالاخره به جاده رسید،
هوا تقریبا روشن شده بود. چمدانش را زمین گذاشت و
روی آن نشست تا نفسی تازه کند... دو روز پیش هم
همین جا بودم... در انتظار سالار... انگار سال ها گذشته... به
خوابم هم نمی دیدم چنین بلایی سرم بیاید... اگر چرخ دنیا
به مراد دل من می چرخید که نچرخید... الان باید برای
مراسم حنا بندان آماده می شدم... حیف که دنیا هم به آن
همه عشق حسودی کرد...حیف...
البرز