کتاب با لب های بسته چطور حرف بزنم؟; کتاب با لب های بسته چطور حرف بزنم؟

کتاب با لب های بسته چطور حرف بزنم؟

How can I talk if my lips don't move?
تراوش های ذهن اوتیستی من

کد کتاب : 140895
مترجم :
شابک : 978-6222674588
قطع : رقعی
تعداد صفحه : 215
سال انتشار شمسی : 1403
سال انتشار میلادی : 2008
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : 11 آذر

معرفی کتاب با لب های بسته چطور حرف بزنم؟ اثر تیتو راجارشی موخودپادهایای

کتابی که در دست دارید تأملات و افکار فردی اوتیستی است که با زبانی استعاری و شاعرانه دست به قلم می‌برد و جهان را از چشم خود به تصویر می‌کشد. تاکنون چنین تصور می‌شد که ذهن فرد اوتیستی خلاق نیست، اما تأملات تیتو همه‌ی پیش‌فرض‌های ما را درباره‌ی اوتیسم به چالش می‌کشد؛ او که از کودکی توان حرف‌زدن نداشته، اکنون با لحنی زیبا درباره‌ی گرفتارشدن در بدنی اوتیستیک می‌نویسد. تیتو صدای بی‌صداهاست.
تیتو راجارشی موخودپادهایای
تیتو راجارشی موخودپادهایای(Tito Rajarshi Mukhopadhyay) در اوایل کودکی مبتلا به اوتیسم غیرکلامی شدید یا کم عملکرد تشخیص داده شد. او عمدتاً از طریق نوشتن ارتباط برقرار می کند و یاد گرفته است که توانایی های خواندن، نوشتن و تفکر خود را توسعه دهد. سازمان ملی Autism Speaks از تیتو و مادرش سوما حمایت کرد تا به ایالات متحده بیایند تا او بتواند در آزمایشات علمی شرکت کند. تیتو اکنون یک نویسنده ماهر است. او در آستین، تگزاس زندگی می کند.
دسته بندی های کتاب با لب های بسته چطور حرف بزنم؟
ادبیات هند
ادبیات معاصر
خود زندگی نامه
ادبیات واقع گرایانه
دهه 2000 میلادی
قسمت هایی از کتاب با لب های بسته چطور حرف بزنم؟ (لذت متن)
یک روز که مقابلش ایستاده بودم، متوجه شدم داخل و خارج شدن از آن ساده است. راحت می‌شود به آینه وارد شد و از آن بیرون آمد. و فهمیدم فقط وقتی می‌توانم وارد یا خارج شوم که پشت‌سرم شفاف باشد، کاملا شفاف. و همۀ رنگ‌های دنیای پشت سرم کجا می‌رفتند؟ متوجه شدم که آینه با کش‌وقوس‌دادن خودش همۀ رنگ‌ها را جذب می‌کند. آسمان پشت پنجره در آینه آبی‌تر دیده می‌شد. تپه‌های آفتاب‌خورده در آن قهوه‌ای‌تر می‌شدند. و من برای دیدن آسمان و تپۀ واقعی به پشت سرم نگاه می‌کردم. از دیدن آن‌ها که از هوا رنگ گرفته بودند، تعجب می‌کردم. قصه‌ها پشت آینه منتظرم بودند. پس نیاز داشتم به سوی دیگر بروم. عبور از آینه و رفتن به سوی دیگر چندان دشوار نبود. تنها کاری که به آن نیاز داشتم خیره شدن به هر سایه در گوشۀ دیوار بود که در چشم‌هایم بازتابی نداشت.